25 Μαΐ 2012

Κάρι εναντίον καρκίνου

Ένα χημικό συστατικό του κάρι πρόκειται να δοκιμαστεί για την ικανότητά του να εξολοθρεύει τους καρκινικούς όγκους του παχέος εντέρου σε ασθενείς,

Η κουρκουμίνη η οποία εμπεριέχεται στο μπαχαρικό κουρκούμη (κοινώς κάρι) έχει ήδη σχετιστεί με αρκετά οφέλη για την υγεία του ανθρώπου.
Μελέτες έχουν ήδη αποδείξει ότι μπορεί να εμποδίσει την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων σε εργαστηριακό περιβάλλον ενώ είναι ωφέλιμη στη θεραπεία των πασχόντων από εγκεφαλικό επεισόδιο και άνοια.
Μελέτη που βρίσκεται σε εξέλιξη σε νοσοκομεία του Λάνκαστερ έχει ως στόχο να διερευνήσει την επίδραση της κουρκουμίνης συνδυαστικά με χημειοθεραπευτικά φάρμακα.
Ο καρκίνος του παχέος εντέρου όταν δίνει μεταστάσεις σε άλλα σημεία του σώματος αντιμετωπίζεται με έναν συνδυασμό τριών σκευασμάτων, αλλά μόνο περίπου οι μισοί ασθενείς ανταποκρίνονται στην χημειοθεραπεία.
Έχουν ήδη επιλεγεί 40 ασθενείς από το Βασιλικό Θεραπευτήριο του Λέστερ και το Γενικό Νοσοκομείο της πόλης που θα λάβουν δισκία κουρκουμίνης για επτά ημέρες πριν την έναρξη της βασικής χημειοθεραπείας.
Όπως εξηγεί ο Δρ Γουίλιαμ Στιούαρτ επικεφαλής της μελέτης, ήδη τα πειράματα που έχουν γίνει έχουν δείξει ότι ο συνδυασμός κουρκουμίνης και χημειοθεραπείας είναι "100 φορές καλύτερος" από τον καθένα παράγοντα μόνο του.
 "Όταν ο καρκίνος του παχέος εντέρου εξαπλωθεί είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, εν μέρει διότι οι παρενέργειες από την χημειοθεραπεία περιορίζουν τον χρόνο διάρκειας της αγωγής", εξηγεί ο ερευνητής.
"Η ελπίδα ότι η κουρκουμίνη μπορεί να αυξήσει την ευαισθησία των καρκινικών κυττάρων στην χημειοθεραπεία είναι σημαντική επειδή μπορεί να μας δώσει την δυνατότητα χορήγησης χαμηλότερων χημειοθεραπευτικών δόσεων, άρα οι ασθενείς να έχουν λιγότερες παρενέργειες και έτσι να υποβάλλονται για μεγαλύτερο διάστημα στην θεραπεία", καταλήγει.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η έρευνα βρίσκεται σε προκαταρκτικά στάδια, αλλά οπωσδήποτε η δυνατότητα των φυτοχημικών ουσιών στην θεραπεία του καρκίνου είναι ενδιαφέρουσα ιδέα και μπορεί να αποφέρει νέα στοιχεία για την ανάπτυξη καλύτερων φαρμάκων στο μέλλον.

Περισσότερα για την κουρκουμίνη (Wikipedia)  

23 Μαΐ 2012

Επιτέλους αποκρυπτογραφήθηκε το πλουτώνιο (Pu-239)

Πέντε δεκαετίες χρειάστηκε να περιμένουν οι φυσικοί για να μπορέσουν να αποκαλύψουν την ταυτότητα του πλουτωνίου-239. Η δομή του σχάσιμου στοιχείου αναλύθηκε επιτέλους με τη βοήθεια της Φασματοσκοπίας Μαγνητικού Συντονισμού  (nuclear magnetic resonance spectroscopy, NMR). Άμεση συνέπεια του επιτεύγματος, το οποίο δημοσιεύεται στο περιοδικό Science, αναμένεται να είναι η καλύτερη διαχείριση πυρηνικών αποβλήτων.
Οι δυσκολίες
Η Φασματοσκοπία Μαγνητικού Συντονισμού έχει χρησιμοποιηθεί για την ταυτοποίηση της μοριακής δομής πολλών στοιχείων, ιδιαιτέρως όσων ο πυρήνας έχει κβαντική στροφορμή (spin) μισού ακεραίου, πράγμα που συμβαίνει με το υδρογόνο και ισότοπα του άνθρακα. Ο πυρήνας του πλουτωνίου-239 ήταν ο τελευταίος με τέτοια κβαντική στροφορμή που είχε απομείνει να μελετηθεί. Ένας από τους βασικούς λόγους της καθυστέρησης είναι το γεγονός ότι το πλουτώνιο διαθέτει μια σειρά περίπλοκων μαγνητικών ιδιοτήτων οι οποίες παρεμποδίζουν τις μετρήσεις. Ένας εξίσου σοβαρός λόγος είναι οι περιορισμοί στη διαχείριση δυνητικά επικίνδυνου πυρηνικού υλικού.
Η "απόλυτη" ψύξη έδωσε την απάντηση
Προκειμένου να υπερνικήσουν τα προβλήματα που ανέκυπταν από τις μαγνητικές ιδιότητες του πλουτωνίου, ο Γεώργιος Κουτρουλάκης (Georgios Koutroulakis) και οι συνεργάτες του στο αμερικανικό Εθνικό Εργαστήριο Los Alamos στο Νέο Μεξικό, χρησιμοποίησαν σκόνη διοξειδίου του πλουτωνίου υψηλής καθαρότητας την οποία έψυξαν σε θερμοκρασία μόλις τεσσάρων βαθμών πάνω από το απόλυτο μηδέν. Η ψύξη αφενός αύξησε το παράθυρο χρόνου κατά το οποίο θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν μετρήσεις και αφετέρου σχεδόν εκμηδένισε τις μαγνητικές επιδράσεις.
Η αποκάλυψη της υπογραφής του ισοτόπου θα επιτρέψει πια στους φυσικούς να ανιχνεύουν το πλουτώνιο όταν αυτό βρίσκεται σε πυρηνικά καύσιμα ή απόβλητα. "Δυνητικά θα μπορούσε κανείς να λαμβάνει ένα μικρό δείγμα πυρηνικών αποβλήτων και με έναν ασφαλή και σχετικά φτηνό τρόπο να πληροφορείται την ακριβή σύστασή τους, έτσι ώστε να λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα αποθήκευσης ή χρήσης τους" σημείωσε ο κ. Κουτρουλάκης. 

Ολόκληρο το άρθρο (περιοδικό  Science)


Περισσότερα για το πλουτώνιο (Βικιπαίδεια)

15 Μαΐ 2012

DDT : Όνειρο και εφιάλτης



Το DDT ανακαλύφθηκε λίγο πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελβετία από τον Paul Müller και χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο ως σκόνη για τις ψείρες και ενάντια στον τύφο δίνοντας ένα προβάδισμα στα συμμαχικά στρατεύματα που το χρησιμοποιούσαν. Καθώς τα υλικά παρασκευής του ήταν προσιτά και φτηνά, άρχισε να παρασκευάζεται σε τεράστια κλίμακα σώζοντας εκατομμύρια ζωές από αρρώστιες που προκαλούνταν από έντομα.
Το DDT έμοιαζε με όνειρο : ο κόσμος θα απαλλασσόταν από τη μάστιγα των εντόμων, οι σοδειές θα προστατεύονταν, η παραγωγή τροφίμων θα αυξανόταν...
Σε αναγνώριση της ανακάλυψής του, ο Müller τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας το 1948.
Ακολουθώντας το αγαπημένο ρητό "αν το λίγο είναι καλό, το πολύ είναι καλύτερο", την ανακάλυψη ακολούθησε η αλόγιστη χρήση. Οι ρυθμιστικοί οργανισμοί για μία ακόμη φορά δέχθηκαν να χρησιμοποιηθεί ευρέως μία ουσία χωρίς να γνωρίζουν πλήρως τις συνέπειες της χρήσης της, πράγμα που συμβαίνει ακόμα.
Λίγα χρόνια αργότερα, φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι πληθυσμοί των πουλιών άρχισαν να μειώνονται σε περιοχές που υπήρχαν καλλιέργειες, όπως και των ψαριών σε ποτάμια και λίμνες.
Το 1962 η βιολόγος Rachel Carson στο βιβλίο της "Silent spring" ("Σιωπηλή άνοιξη") επιτέθηκε ανοιχτά στο DDT, κατηγορώντας το ότι απειλεί τις ζωές όλων των οργανισμών. Εκπρόσωποι της βιομηχανίας εντομοκτόνων την κατηγόρησαν ότι έκανε προπαγάνδα, ο επιστημονικός κόσμος διχάστηκε, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ.
Η Carson είχε δίκιο. Η χρήση DDT απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες το 1972. Στην Ελλάδα απαγορεύθηκε το 1977.
Ας δούμε γιατί το DDT είναι τοξικό για το περιβάλλον αλλά και για τους ανθρώπους.
Είναι πολύ σταθερή ένωση και ο χρόνος που περνάει μέχρι να διασπαστεί είναι μεγάλος. Αυτό σημαίνει ότι οι ποσότητες που χρησιμοποιήθηκαν μεταξύ 1940 και 1970 βρίσκονταν και θα βρίσκονται στο περιβάλλον για χρόνια.
Εξάλλου είναι ένωση αδιάλυτη στο νερό, αλλά διαλυτή στους λιπώδεις ιστούς. Έτσι μπορεί να συμμετέχει συσσωρευτικά στις τροφικές αλυσίδες. Για παράδειγμα, εάν το έδαφος σε μια περιοχή περιέχει 10 μέρη ανά εκατομμύριο (10 ppm) DDT, οι γαιοσκώληκες της περιοχής περιέχουν 144ppm, ενώ τα πουλιά οι κοκκινολαίμηδες 444ppm,μια δόση θανατηφόρα γι' αυτούς. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί στις θάλασσες, αφού όλη η ζωή βασίζεται στους μικροοργανισμούς, στο πλαγκτόν.
Στον άνθρωπο το DDT εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα και προκαλεί καρκινογενέσεις. Επίσης προσβάλλει το λιποειδή εγκεφαλικό ιστό, προκαλώντας διαταραχές στο νευρικό σύστημα.
Άλλη μια παρενέργειά του είναι ότι μπλοκάρει το μεταβολισμό του ασβεστίου. Έτσι τα πουλιά γεννούσαν αυγά με πολύ λεπτά τσόφλια, που έσπαγαν αμέσως. Είδη ολόκληρα εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγα χρόνια.
Εάν οι άνθρωποι αναπαράγονταν με αυγά, ίσως ο εφιάλτης είχε λήξει πιο νωρίς ...

Ένα πλήρες άρθρο για το DDT στη "χημική ένωση του μήνα" (Χημικό τμήμα Πανεπιστημίου Αθήνας)  


Ανθεκτικοί οργανικοί ρύποι (Persistent organic pollutant, POP), επίσης γνωστοί ως "βρώμικη δωδεκάδα" ("dirty dozen") 


13 Μαΐ 2012

Μπαταρίες από νάτριο

Οι μπαταρίες ιόντων λιθίου χρησιμοποιούνται από τα smartphone μέχρι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αλλά ερευνητές στην Ιαπωνία θέλουν να αντικαταστήσουν το λίθιο με ένα στοιχείο σε αφθονία στη φύση, το νάτριο. Για να μπορέσουν οι μπαταρίες νατρίου να απελευθερώσουν την ίδια ποσότητα ενέργειας με τις αντίστοιχες του λιθίου, έπρεπε να κατασκευαστεί ένα ηλεκτρόδιο από εντελώς νέα υλικά. Ένωσαν λοιπόν οξείδιο του σιδήρου, οξείδιο του νατρίου και οξείδιο του μαγγανίου σε ένα σβόλο. Ο σβόλος αυτός "ψήθηκε" στους 900 βαθμούς Κελσίου για 12 ώρες. Έπειτα, οι ερευνητές έφτιαξαν μία μπαταρία νατρίου χρησιμοποιώντας το νέο υλικό στο θετικό ηλεκτρόδιο και μεταλλικό νάτριο στο αρνητικό. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά, αν και οι επιστήμονες πρέπει να λύσουν το εξής πρόβλημα : η ενεργειακή πυκνότητα του νέου υλικού, αρχίζει και φθίνει μετά από ένα κύκλο 30 επαναφορτίσεων, πράγμα που σημαίνει πως το νέο υλικό συγκρατεί ολοένα και λιγότερη ενέργεια μετά από αυτό το στάδιο.
Όμως, η "εφεύρεση" του νέου υλικού από τους Ιάπωνες, θα επιτρέψει την κατασκευή μπαταριών νατρίου που θα είναι οικονομικότερες, ισχυρότερες, μικρότερες και πιο ελαφριές.
Πράγμα που σημαίνει πως ανοίγει ο δρόμος και για να αλλάξει δραματικά ο σχεδιασμός των συσκευών μας. 

Ολόκληρο το άρθρο : Ars Technica

Παγωτοχημεία …


    Μια από τις πιο αγαπημένες γεύσεις, ιδιαίτερα τώρα που ανοίγει ο καιρός, είναι το παγωτό. Η ιστορία του παγωτού ξεκινάει πολύ πριν ο Linde ανακαλύψει την ψύξη. Οι πρώτοι που ανέμιξαν φρούτα με πάγο, ήταν οι Κινέζοι, από τους οποίους πήραν την ιδέα οι Πέρσες.
Λέγεται μάλιστα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν έφτασε μέχρι την Περσία, έστελνε στρατιώτες στα βουνά να κατεβάσουν χιόνι, που το έθαβαν βαθιά στη γη και το κάλυπταν με πυκνό στρώμα από άχυρα, ώστε να διατηρηθεί. Κατόπιν το αναμίγνυαν με φρούτα και μέλι.
Έπειτα, ο Marco Polo, γυρίζοντας από την περιπέτειά του στην Ανατολή, αποκάλυψε τη συνταγή για ένα γλυκό από παγωμένο γάλα, που διατηρούνταν κρύο, χάρη σ' ένα μίγμα νερού και νιτρικού νατρίου.
Ένα από τα πρώτα μαγειρικά βιβλία που περιγράφει παγωτά είναι γραμμένο γύρω στο 1700 από ένα Παριζιάνο ζαχαροπλάστη.
Εκείνη την εποχή, στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Ευρώπης το παγωτό ήταν αρκετά γνωστό. Η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη φράση "ice cream" (παγωμένη κρέμα) εμφανίζεται σε γραπτό, είναι το 1744 στην Αμερική.
Η επανάσταση του παγωτού ήρθε το 1846 όταν εφευρέθηκε η πρώτη χειροκίνητη παγωτομηχανή.
Από τα υλικά ενός παγωτού, όλα παίζουν το ρόλο τους. Πιο συγκεκριμένα :
Τα φρούτα προσφέρουν τη γεύση, το άρωμα και τις βιταμίνες τους. Αρκεί βέβαια το άρωμα να μην είναι τεχνητό . . .
Η ζάχαρη συντελεί καθοριστικά στην υφή και στη σταθεροποίηση των αρωμάτων.
Τα γαλακτοκομικά προσδίδουν στο παγωτό τη βελουδένια αίσθηση. Οι κλασικές συνταγές για παγωτά είναι μισό γάλα - μισή κρέμα. Αυτό αυξάνει το κόστος παραγωγής και τα λιπαρά. Οπωσδήποτε ένα παγωτό δεν πρέπει να περιέχει λιγότερο από 7% λιπαρά.
Σ' ένα παγωτό με το μικροσκόπιο μπορούμε να ξεχωρίσουμε τέσσερις (4) διαφορετικές φάσεις : στερεά σταγονίδια από λίπος γάλακτος, κυψέλες αέρα (που δεν μπορούν να είναι μεγαλύτερες από 0,1 mm), μικρούς κρυστάλλους πάγου (που σχηματίζονται από την ψύξη καθαρού νερού) και η τέταρτη φάση το νερό που περιέχει διαλυμένα συμπυκνωμένα σάκχαρα, άλατα και αιωρούμενες πρωτεϊνες γάλακτος.
Ο πάγος ψύχεται σε τέτοια θερμοκρασία, που να καλύπτεται η ταπείνωση του σημείου πήξεως από τις διαλυμένες ουσίες.
Όταν ένα παγωτό περιέχει λιγότερο λίπος γάλακτος, τότε οι κρύσταλλοι του πάγου θα είναι μεγαλύτεροι, η μορφή πιο τραχειά και η γεύση πιο παγωμένη.
Η χαμηλή σε λίπη περιεκτικότητα καλύπτεται με τη χρήση γαλακτωματοποιητών και σταθεροποιητών.

Εξετάζοντας τα περιεχόμενα ενός παγωτού βρήκαμε σαν πρόσθετες ύλες τα εξής και ανατρέχοντας στον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών εξηγούμε το καθένα :
     Ε401 (αλγινικό νάτριο),  Ε410 (άλευρο από κόκκους χαρουπιών),
     Ε412 (άλευρο από κόκκους γκουάρ - ένας σακχαρίτης με όνομα γαλακτοπυρανόζη),
     Ε407 (καραγενάνες - φυσικά προϊόντα από φύκια),
     Ε471 (εστέρες της γλυκερίνης με έλαια και λίπη των τροφών).
    Aυτά δρουν σαν γαλακτωματοποιητές, δηλαδή ομογενοποιούν το μίγμα ή σταθεροποιητές, δηλαδή συντηρούν την υφή και εμποδίζουν την κρυσταλλοποίηση του μίγματος.
    Αν τα παγωτά δεν αποθηκευτούν κατάλληλα, οι μικροί κρύσταλλοι λιώνουν και η απόψυξη κάνει τους μεγαλύτερους κρυστάλλους να μεγαλώνουν. Αυτή η εκτράχυνση της υφής από μερικό ξεπάγωμα, μπορεί να συμβεί και από την κρυστάλλωση της λακτόζης (σάκχαρο του γάλακτος), που έχει πολύ μικρότερη διαλυτότητα από τη σακχαρόζη.
Και ο σαστισμένος καταναλωτής ; Πώς θα καταλάβει το κάθε πρόσθετο Ε ή πώς θα βεβαιωθεί ότι η ψύξη και η συντήρηση του παγωτού έγιναν στις συνθήκες που πρέπει ;
Ο καταναλωτής δεν έχει κανένα μέσο άσκησης ελέγχου, αλλά γενικά οι μεγάλες βιομηχανίες σέβονται το νόμο. Το πρόβλημα υπάρχει με μικρές βιοτεχνίες, οι οποίες πολλές φορές παραβαίνουν τους κανόνες, για να ανταπεξέλθουν τον ανταγωνισμό.
Και κάτι τελευταίο, άσχετο με τη χημεία του παγωτού :
Το παγωτό σερβίρεται σε παγωμένο μπολ ή ποτήρι.
Προσοχή λοιπόν, στη λεπτομέρεια . . .

Περισσότερα για το παγωτό (Βικιπαίδεια) εδώ



Όταν τα στοιχεία ήταν ακόμα ζωντανά . . . (στα χρόνια της αλχημείας)


   O Αριστοτέλης στο τέλος του τρίτου και κυρίως στο τέταρτο βιβλίο των  "Μετεωρολογικών", για να εξηγήσει τις διαφορές ανάμεσα στα μέταλλα και τα ορυκτά, θεώρησε ότι εκτός από τα τέσσερα βασικά στοιχεία - αέρας, φωτιά, γη, νερό - τα άμεσα συστατικά τους ήταν δύο "αναθυμιάσεις" που σχηματίζονταν κάτω από τη γη : ένας "γήινος καπνός" κι ένας "υδάτινος ατμός". Οι αλχημιστές απέδωσαν τις ιδιότητες αυτές στο θείο και τον υδράργυρο αναπτύσσοντας τη θεωρία ότι ένα "ιδανικό" είδος θείου και υδραργύρου, συνδυασμένων σε διαφορετικές αναλογίες και βαθμούς καθαρότητας, σχημάτιζε τα διάφορα ορυκτά και μέταλλα. Αυτή η αρχή φαινόταν να προσφέρει εύλογη εξήγηση για το γεγονός ότι όλα τα γνωστά μέταλλα έλιωναν και γίνονταν σαν το μόνο φυσιολογικά ρευστό, τον υδράργυρο.
   Αν και ήταν γνωστό ότι το κοινό θείο και ο συνηθισμένος υδράργυρος ενώνονται για να σχηματίσουν συγκεκριμένη ένωση, οι αλχημιστές τα είχαν εξιδανικεύσει σε "φιλοσοφικά". Μάλιστα, ο Τhomas Norton στο έργο του "Τυπικό της Αλχημείας", αναφερόμενος στο θείο και τον υδράργυρο τα παρομοιάζει σαν την "ωραία Λευκή Γυναίκα παντρεμένη με τον Κόκκινο Άνδρα". Αυτό είναι και ένα παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι αλχημιστές τον περιβάλλοντα κόσμο.
   Τα μέταλλα και τα ορυκτά γεννιόνταν, μεγάλωναν, παντρεύονταν, είχαν συναισθήματα και επιθυμίες, γεννούσαν και πέθαιναν.
   "Αν μπορέσεις να ρυθμίσεις τον υδράργυρο και το θείο", συμβουλεύει ένας αλχημιστής, "έτσι ώστε το πνεύμα και το σώμα να ενωθούν αδιαχώριστα μέσω της μεταλλικής ψυχής, θα αποκατασταθεί η αλυσίδα του έρωτα και θα ετοιμαστεί το ανάκτορο για τη στέψη" ("Ερμητικό Μουσείο").
    Η "στέψη" σαφώς είναι μια αλληγορία για το τελευταίο στάδιο του αλχημιστικού έργου, όπου η "φιλοσοφική λίθος" το θαυματουργό αυτό μείγμα, θα μετέτρεπε όλα τα μέταλλα σε χρυσό, αλλά και θα λειτουργούσε και σαν ελιξίριο ζωής.
    Η θεωρία θείου-υδραργύρου επέζησε, με μερικές προσθήκες και τροποποιήσεις, μέχρι τον 18ο αιώνα. Τότε ο Dalton με την ατομική του θεωρία και ο Lavoisier τη γκρέμισαν και έβαλαν τα θεμέλια για μιαν άλλη, ορθολογιστικότερη, Χημεία.
    Όμως, η αλχημεία μπορεί να συγκριθεί με τον άνθρωπο που είπε στους γιους του πως τους έχει αφήσει χρυσάφι σε κάποιο μέρος του αμπελιού. Όπου κι αν έσκαψαν, δεν βρήκαν χρυσάφι, αλλά το σκάψιμο του αμπελιού έφερε μεγάλη σοδειά.
    Έτσι, η έρευνα και οι προσπάθειες για την κατασκευή χρυσού, οδήγησαν σε πολλές χρήσιμες επινοήσεις και πολλά εποικοδομητικά πειράματα είδαν το φως.  

Περισσότερα για την αλχημεία (Βικιπαίδεια) εδώ



8 Μαΐ 2012

Η Νορβηγία εγκαινιάζει το μεγαλύτερο εργαστήριο δέσμευσης διοξειδίου του άνθρακα

Ένα πείραμα για το κλίμα

Μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες συνεργάζονται σε μια μεγάλη πειραματική εγκατάσταση που εγκαινιάστηκε στη Νορβηγία με στόχο τη δοκιμή τεχνολογιών για τη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα σε μονάδες ορυκτών καυσίμων, μια σχετικά νέα προσέγγιση που έχει προταθεί για το μετριασμό του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Οι τεχνολογίες δέσμευσης του CO2, εκτιμούν οι εταιρείες, θα επέτρεπαν να συνεχιστεί η χρήση ορυκτών καυσίμων, χωρίς μεγάλες συνέπειες για το κλίμα.
Η νέα ερευνητική μονάδα, κόστους 780 εκατ. ευρώ ονομάζεται Κέντρο Τεχνολογίας του Μόνγκσταντ και βρίσκεται εντός των εγκαταστάσεων ενός διυλιστηρίου στις δυτικές ακτές της Νορβηγίας. Στόχος του ερευνητικού προγράμματος είναι η τελειοποίηση των τεχνολογιών που απαιτούνται προκειμένου οι εκπομπές του διυλιστηρίου να δεσμεύονται και να αποθηκεύονται μόνιμα στο υπέδαφος.
Όμως το φιλόδοξο σχέδιο έχει συναντήσει σημαντικές καθυστερήσεις και η υλοποίηση αυτού του στόχου δεν αναμένεται πριν από το 2020.
Η νέα εγκατάσταση "είναι το μεγαλύτερο εργαστήριο του κόσμου για τη δοκιμή τεχνολογιών δέσμευσης του διοξειδίου του άνθρακα" δήλωσε ο Νορβηγός πρωθυπουργός Γιενς Στόλτενμπεργκ εγκαινιάζοντας το κέντρο χθες.
Όπως αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο, οι τεχνολογίες που θα δοκιμαστούν αναπτύσσονται από την γαλλική Alstom και τη νορβηγική Aker Solutions, ενώ το κέντρο ανήκει κατά τα τρία τέταρτα στην κρατική Gassnova, κατά 20% στη νορβηγική Statoil, και κατά το υπόλοιπο ποσοστό στην αγγλο-ολλανδική Shell και τη νοτιοαφρικανική Sasol.

 Πηγή : in.gr

6 Μαΐ 2012

"ΧΗΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ"




Το περιοδικό της Ένωσης Ελλήνων Χημικών εκδίδεται πια μόνο σε ηλεκτρονική μορφή.
Δείτε τα τεύχη της ηλεκτρονικής έκδοσης εδώ

Aυτοκαθαριζόμενο γυαλί από το MIT


Ερευνητές του MIT κατασκεύασαν ένα νέο είδος “αυτοκαθαριζόμενου” γυαλιού, με μεγάλη προστασία έναντι στους υδρατμούς και τη θαμπάδα, το οποίο θα μπορούσε μελλοντικά να χρησιμοποιηθεί σε συσκευές smartphones, σε tablets, στα αυτοκίνητα ή ακόμη και σε κτίρια για την αποφυγή αντανακλάσεων. Αναφέρεται ότι οι σταγόνες νερού που προσπίπτουν στη γυάλινη αυτή επιφάνεια αναπηδούν και συμπεριφέρονται ως “μικροσκοπικές μπάλες από καουτσούκ”.
Η επιφάνεια του γυαλιού αποτελείται από κώνους νανομετρικών διαστάσεων, 1.000 με 100.000 φορές μικρότερους από τη διάμετρο μιας τρίχας από τα μαλλιά ενός ανθρώπου. Αυτού του είδους η “νανοδομή” χαράσσεται μέσα στο γυαλί όπου στη συνέχεια περνά από μια διαδικασία εναπόθεσης ατμού. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται θύλακες αέρα ελαχιστοποιώντας έτσι την επαφή μεταξύ των σταγόνων νερού και της γυάλινης επιφάνειας. Έπειτα οι σταγόνες νερού ουσιαστικά “αναπηδούν” στην επιφάνεια, αντί να κολλάνε σε αυτή.

Δείτε τη σχετικό άρθρο και το αντίστοιχο βίντεο εδώ

5 Μαΐ 2012

To μυστικό του κόκκινου κρασιού


Σίγουρα θα έχετε ακούσει ότι το κόκκινο κρασί κάνει καλό στην καρδιά. Δύο νέες έρευνες καταλήγουν σε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς τον τρόπο με τον οποίο το κόκκινο κρασί επιδρά στην υγεία της καρδιάς.
Στην πρώτη από τις δύο μελέτες, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό American Journal of Clinical Nutrition, οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Ulm, στη Γερμανία, διερεύνησαν τη βιολογική συμπεριφορά της ρεσβερατρόλης.
Η ρεσβερατρόλη βρίσκεται στο δέρμα των κόκκινων σταφυλιών και έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί έναν δραστικό βιολογικό παράγοντα που μπορεί να προσφέρει προστασία από τα καρδιαγγειακά νοσήματα, τον καρκίνο, το διαβήτη τύπου 2 και τις νευροεκφυλιστικές παθήσεις, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.
Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι η ρεσβερατρόλη μπορεί να μειώσει την παχυσαρκία με την αποτροπή της πλήρους ωρίμανσης των ανώριμων κυττάρων λίπους και επίσης να βοηθήσει στην ενεργοποίηση της σιρτουίνης 1 (Sirt 1), μιας πρωτεΐνης που προστατεύει την καρδιά από τη φλεγμονή.
Εργαστηριακές δοκιμές που έγιναν in vitro στα ανθρώπινα κύτταρα έδειξαν ότι η ρεσβερατρόλη επηρέασε τη μορφή και τη λειτουργία των κυττάρων λίπους. Η ρεσβερατρόλη μπλόκαρε τα ανώριμα κύτταρα λίπους από την ανάπτυξη και τη διαφοροποίηση, κάτι που με τη σειρά του επηρέασε την ικανότητα των λιποκυττάρων να λειτουργήσουν.
Αρκετές μελέτες έχουν χρησιμοποιήσει ζώα για να εξετάσουν τις επιπτώσεις της ρεσβερατρόλης αλλά το συγκεκριμένο είναι ένα από τα πρώτα πειράματα, που χρησιμοποιούν ανθρώπινα κύτταρα λίπους.
Διαπιστώθηκε επίσης ότι η ρεσβερατρόλη τόνωσε την πρόσληψη γλυκόζης στα ανθρώπινα λιπώδη κύτταρα και μπλόκαρε τη μετατροπή της σε λίπος. Επιπλέον η ρεσβερατρόλη είχε θετικές επιδράσεις στη σιρτουίνη 1.
Τα συμπεράσματα έδειξαν ότι η ρεσβερατρόλη μπορεί να συμβάλει στην πρόληψη της παχυσαρκίας και άλλων μεταβολικών συμπτωμάτων, που αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας  περίπου 1,6 δισεκατομμύρια άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω είναι υπέρβαροι - που σημαίνει ότι έχουν δείκτη μάζας σώματος (BMI) 25 ή υψηλότερο - και τουλάχιστον 400 εκατομμύρια άνθρωποι  είναι παχύσαρκοι –δηλαδή έχουν ΔΜΣ  30 ή υψηλότερο. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια θα υπάρχουν 2,3 δισεκατομμύρια υπέρβαροι ενήλικες και πάνω από 700 εκατομμύρια παχύσαρκοι ενήλικες.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ρεσβερατρόλη μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας. Η μείωση των ποσοστών παχυσαρκίας μπορεί επίσης να συμβάλει στη βελτίωση της υγείας της καρδιάς.
Οι συμμετέχοντες έδωσαν δείγματα αίματος στην αρχή και στο τέλος καθεμιάς από τις τρεις εβδομάδες, έτσι ώστε να μπορεί να αξιολογηθεί η λειτουργία των αιμοφόρων αγγείων.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι "η καθημερινή κατανάλωση κόκκινου κρασιού για 21 συνεχόμενες ημέρες ενισχύει σημαντικά την αγγειακή ενδοθηλιακή λειτουργία", που σημαίνει ότι βελτιώνει την υγεία των αιμοφόρων αγγείων, η οποία βελτιώνει τη ροή του αίματος και την υγεία της καρδιάς.
"Η συχνότητα των καρδιαγγειακών νοσημάτων πέφτει σε πληθυσμούς που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες κόκκινου κρασιού", επεσήμανε η ερευνητική ομάδα. "Η μέτρια κατανάλωση κόκκινου κρασιού κάνει καλό στην καρδιά αν και οι μηχανισμοί που αποτελούν τη βάση αυτής της προστασίας παραμένουν ασαφείς".
"Τα ευρήματά μας ανοίγουν μια νέα προοπτική για το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει  η ρεσβερατρόλη στην πρόληψη ή τη θεραπεία της παχυσαρκίας και των μεταβολικών παθήσεων", δήλωσε χαρακτηριστικά η ερευνητική ομάδα.

Δύο ποτήρια κόκκινο κρασί την ημέρα για γερή καρδιά
Στη δεύτερη μελέτη ερευνητές από το Ισραηλινό Institute of Technology στη Χάιφα διαπίστωσαν ότι το κόκκινο κρασί βελτίωσε την υγεία των κυττάρων σε αιμοφόρα αγγεία. Η ερευνητική ομάδα μελέτησε 15 υγιείς ενήλικες με μέσο όρο ηλικίας 29 ετών, οι οποίοι συμφώνησαν να καταναλώνουν δύο ποτήρια κόκκινο κρασί καθημερινά για 3 συνεχόμενες εβδομάδες.

Περισσότερα για τη ρεσβερατρόλη (Wikipedia)

Περισσότερα για τις πολυφαινόλες από τον καθηγητή Ιατρικής Θεσσαλονίκης Ηλία Καστανά

Άρθρο για τις σιρτουίνες SIRT 1 και SIRT 6